Metoda McKenziego jest to system diagnostyczno – terapeutyczny oparty o znajomość wzorców objawów oraz o analizę zachowania się dolegliwości i mechaniki stawu (segmentu ruchowego) w wywiadzie i badaniu przedmiotowym. Celem nadrzędnym w metodzie jest zapobiegania nawrotom bólu.
Celem leczenia w metodzie Mckenziego jest nie tylko ograniczenie lub zlikwidowanie objawów bólowych, ale przywrócenie możliwie pełnej funkcji strukturom generującym ból. Celem nadrzędnym w metodzie McKenziego jest zapobieganie nawrotom bólu. U Pacjentów leczonych zgodnie z zasadami metody McKenziego, odsetek Pacjentów z nawrotem dolegliwości, jest zdecydowanie mniejszy, niż u Pacjentów, u których stosowano inne metody leczenia oparte na dozowaniu bodźców mechanicznych.
Metoda McKenziego powstała w trakcie pracy nowozelandzkiego fizjoterapeuty Robina McKenziego w latach pięćdziesiątych. W początkowych latach praktyki Robin McKenzie odkrył, ze pacjenci z pewnymi określonymi symptomami odczuwają natychmiastową ulgę po wykonaniu serii specyficznych ruchów, a w niektórych przypadkach również po przyjęciu pewnych statycznych pozycji ciała. Robin McKenzie tłumaczył, że zjawisko wycofywania i pojawiania się objawów związane jest z właściwym bądź niewłaściwym przemieszczaniem się jądra miażdżystego.
Jego przemieszczanie się może być wywołane poprzez określone ruchy powtarzalne lub pozycje statyczne, gdy zachowana jest ciągłość zewnętrznej ściany pierścienia włóknistego, a więc gdy nie uległ uszkodzeniu system hydrostatyczny dysku. To przemieszczanie się jądra miażdżystego wraz z ruchami i pozycjami dwóch sąsiednich kręgów nazwano wewnątrzdyskowym modelem dynamicznym. Najnowsze badania przeprowadzone w USA potwierdziły w pełni dużą wartość diagnostyczną metody McKenziego.
